Verslag lezing "Rebels, het verzet van 75-jarigen" door An Peuteman

Wat maakt het moeilijk als je ouder wordt om jezelf te blijven, d.w.z. de persoon die je altijd geweest bent ? Aan de hand van een aantal concrete voorbeelden geeft spreekster antwoorden op deze vraag.

Ze kiest er een tiental uit de 600 75-plussers die ze ondervraagd heeft, o.a. Monika (80), Lutgart Simoens (92), Hedwige (91), Leon (80), Maria (96), Nadia (9) en Roger (92). Op de vraag “Wat wil jij nog in het leven doen ?” heeft ze altijd antwoord gekregen.

Op de vraag “Wat is het moeilijkste ?” luidde het antwoord “Mijn mening geven”. Die wordt niet meer gevraagd. Wat maakt dat je plots niet meer voor vol wordt aangezien ? Iedereen die jonger is stopt met vragen wat hun interesseert en wat hun toekomstplannen zijn. Worden kennis en ervaring minder waard zodra je 80 bent ?
Lutgart, die in een luxe woon-zorgcentrum verblijft : “Voor mijn lijf wordt goed gezorgd (inclusief de dagelijkse make-up), maar mijn geest zijn ze vergeten”.
Die attitude wordt als vernederend ervaren.

Zij willen zich vooral niet nutteloos voelen. Een constante : “Geef ons werk !”, vrijwilligerswerk wel te verstaan. Dat lukt tot hun 70ste, daarna staan ze voor een muur. Een uitzondering is de zorgsector. Zo is er een woon-zorgcentrum dat bij het aanwerven van een nieuwe woonassistent de bewoners zelf de sollicitatiegesprekken laat doen. Het gebeurt meer en meer dat men de bewoners betrekt bij aanwerving en beoordeling van personeel.

De leidraad moet zijn : “Vraag het aan wie het kan weten” en “Zeg wat op je lever ligt”.

Dat laatste is soms problematisch : de assertiviteit neemt af naarmate men ouder wordt.

(verslag: Robert Claes)